שטרוי היטן איז די שענסטע סצענעריע אין דער רייזע

איך רייז אָפט איבערן לאַנד פֿון צפון און דרום פֿון לאַנד.

אויף דער רייזנדיקער באן, האב איך שטענדיג ליב צו זיצן ביים פענצטער פונעם באן, קוקנדיק אויף די סצענעריע אינדרויסן פון פענצטער. אין יענע ברייטע פעלדער פון דער מוטערלאנד, פון צייט צו צייט צו זען טראגנדיקע שטרוי היטן שווערע פארמערישע פארמערס פיגורן בליצן.

איך ווייס, די בליץ-שטרוי היטן, איז די שענסטע סצענעריע אויף דער רייזע.

ווען איך זע דעם שטרוי-הוט אויפן קאפ פון יענע פארמער-ברידער, פיל איך א סארט אומפארשטענדלעכע באוועגונג. ווען איך בין געווען יונג, פלעג איך טראגן א שטרוי-הוט אסאך מאל, וואשנדיק אויף די שיינע פעלדער פון מיין היימשטאט.

אין אויגוסט 2001 בין איך געגאנגען זען די מעמאָריאַל זאַל פון די 1טן אויגוסט אויפשטאַנד אין נאַנטשאַנג. אין מזרח ווינקל פון צווייטן שטאָק פון שאָורום, זענען דאָרט עטלעכע קדושים וואָס האָבן אַמאָל געטראָגן שוואַרצע שטרוי היטן. די שטרוי היטן, שטילערהייט, דערציילן מיר זייערע הערערס געטריישאַפט צו דער רעוואָלוציע.

זעענדיג די באַקאַנטע שטרוי היטן, בין איך געוואָרן שטאַרק שאָקירט. ווײַל, פֿריִער, האָב איך קיינמאָל נישט באַטראַכט די פֿאַרבינדונג צווישן שטרוי היטן און דער כינעזישער רעוואָלוציע.

די שטרוי היטן דערמאָנען מיך פון דער כינעזישער רעוואלוציאנערער געשיכטע.

אויף דער לאַנגער מאַרש־וועג, וויפֿל רויט־אַרמיי זעלנער מיט שטרוי־היטן האָבן געקעמפֿט בײַם קסיאַנגדזשיאַנג טײַך, דורכגעגאַנגען דעם דזשינשאַ טײַך, פֿאַרכאַפּט דעם לודינג בריק, דורכגעגאַנגען דעם שניי־באַרג, וויפֿל שטרוי־היטן זענען פֿון די קרבנות צו די קעפּ פֿון די קרבנות, און זיך אַרויסגעלאָזט אויף אַ נײַעם קײַלעכדיקן רעוואָלוציאָנערן רײַזע.

עס איז דאָס געוויינטלעכע און אומגעוויינטלעכע שטרוי-הוט, צוגעגעבן צו דער שטאַרקייט און דיקקייט פון דער געשיכטע פון ​​דער כינעזישער רעוואָלוציע, געוואָרן אַ שיינע לאַנדשאַפט-ליניע, און אויך געוואָרן אַ בלינקנדיקער רעגנבויגן אויף דעם לאַנגן מאַרש!

היינטצוטאג, די מענטשן וואס ניצן שטרוי היטן מערסטנס זענען, פארשטייט זיך, פארמערס, די וואס שטייען פארן לעס מיטן ריקן צום הימל. זיי ארבעטן שווער אויף דעם ברייטן לאנד, זייען האפענונג און שניידן דעם מאטעריעלן יסוד וואס שטיצט דעם אויפבוי פון דער מוטערלאנד. און וואס קען זיי שיקן א שפור פון קילקייט, איז א שטרוי היט.

און צו דערמאָנען דעם שטרוי-הוט איז צו דערמאָנען מײַן טאַטן.

מײַן טאַטע איז געווען אַ נאָרמאַלער תּלמיד אין די 1950ער יאָרן פֿונעם פֿאָריקן יאָרהונדערט. נאָכן אַרויסגיין פֿון שול, איז ער אַרויפֿגעגאַנגען אויף דער דרײַ־פֿוסיקער פּלאַטפֿאָרמע און געשריבן מיט קרײַד זײַנע יוגנט־געשיכטן.

אבער, אין יענע ספעציעלע יארן, איז מיין טאטן נישט ערלויבט געווארן צו ארויפגיין אויפן פאדיום. האט ער אנגעטון זיין אלטן שטרוי-הוט און איז ארויס אין די פעלדער פון זיין היימשטאט צו ארבעטן שווער.

אין יענער צייט איז מיין מאמע געווען באַזאָרגט אַז מיין טאַטע וועט עס נישט איבערלעבן. זיין טאַטע האָט שטענדיק געשמייכלט און געשאָקלט מיטן שטרוי-הוט אין האַנט: "מיינע אָוועס האָבן געטראָגן אַ שטרוי-הוט נאָך אַ לאַנגער צייט, איצט טראָג איך אויך אַ שטרוי-הוט, אין לעבן איז נישטאָ קיין שוועריקייט. חוץ דעם בין איך זיכער אַז אַלץ וועט זיין גוט."

זיכער גענוג, עס האט נישט לאַנג געדויערט איידער מיין טאַטע איז ווידער אַרויפֿגעגאַנגען אויף דער הייליקער פּלאַטע. פֿון דעמאָלט אָן, אין מיין טאַטנס קלאַס, איז שטענדיק געווען אַ טעמע וועגן שטרוי היטן.

איצט, נאך פּענסיע, טראָגט מיין טאַטע אַ שטרוי הוט יעדעס מאָל ווען ער גייט אַרויס. נאָך צוריקקומען אהיים, קלאַפּט ער שטענדיק דעם שטויב אַראָפּ פֿון זיין שטרוי הוט איידער ער הענגט עס אויף דער וואַנט.