איך אָפט אַרומפאָרן אַריבער די לאַנד פון די צפון און דרום פון די מדינה.
אויף דער רייזע באַן, איך שטענדיק ווי צו זיצן ביי די פֿענצטער פון דער באַן, קוק אין די דעקאָראַציע אַרויס די פֿענצטער. אין יענע וואַסט פעלדער פון די מוטערלאַנד, פון צייַט צו צייַט צו זען טראָגן שטרוי הוט שווער פאַרמערס פאַרמערס פיגור בליץ.
איך וויסן, די בליץ שטרוי האַץ, איז די מערסט שיין דעקאָראַציע אין דער יאַזדע.
ווען איך זע דעם שטרויען הוט אויפֿן קאָפּ פֿון יענע פּויער־ברידער, פֿיל איך אַ מין אומפֿאַרשטענדלעכע באַוועגונג. װע ן אי ך בי ן געװע ן ױנג , פלעג ן אי ך פי ל מא ל טראג ן א שטרויענע ם הוט , װא ם הא ט געװײ ט אוי ף ד י שײנ ע פעלדע ר פו ן מײ ן שטעטל .
אין אויגוסט 2001 בין איך געגאַנגען זען דעם מעמאָריאַל זאַל פֿון דעם 1טן אויגוסט אויפֿשטאַנד אין נאַנטשאַנג. אין די מזרח ווינקל פון די רגע שטאָק פון די שאָורום, עס זענען עטלעכע מאַרטערז אַמאָל וואָרן מיט האָר שוואַרץ שטרוי הוט. ד י שטרוי ע היטלע ן דערצײל ן מי ר שװײגנדי ק זײע ר בעל ס געטרײשאפט , צ ו דע ר רעװאלוציע .
דערזעענדי ק ד י דאזיק ע באקאנט ע שטרוי ע היטלען , אי ז מײ ן זי ף געװע ן שטאר ק געשאקלט . ווײַל פֿריִער האָב איך קיינמאָל נישט באַטראַכט די באַציִונג צווישן שטרוי־היטלען און דער כינעזישער רעוואָלוציע.
ד י שטרוי ע הוט ן דערמאנע ן מי ר ד י כינעזיש ע רעװאלוציאנער ע היסטאריע .
אויף די לאנגע מאַרץ וועג, ווי פילע רויט אַרמיי זעלנער וואָס טראָגן שטרוי הוט, געקעמפט די קסיאַנגדזשיאַנג טייך, אריבערגעפארן די דזשינשאַ טייך, געכאפט לודינג בריק, אַריבער די שניי באַרג, ווי פילע שטרוי הוט פון די וויקטימס צו די קאָפּ פון די וויקטימס, און עמבאַרקט אויף. אַ נײַע רונדע פֿון רעוואָלוציאָנערע רייזע.
עס איז דעם פּראָסט און ומגעוויינטלעך שטרוי הוט, צוגעגעבן צו די שטאַרקייט און גרעב פון דער געשיכטע פון דער כינעזיש רעוואָלוציע, געווארן אַ שיין דעקאָראַציע שורה, אויך געווארן אַ פלאַשינג רעגנבויגן אויף די לאנג מאַרץ!
הײַנטיקע צײַטן זײַנען די מענטשן, וואָס נוצן דאָס מערסטע שטרוי־היטלעך, פֿאַרשטייט זיך, פּויערים, די וואָס שטייען אַנטקעגן דעם לאָס מיט די רוקן צום הימל. זיי אַרבעטן שווער אויף די וואַסט לאַנד, זייען האָפענונג און כאַרוואַסטינג די מאַטעריאַל יסוד וואָס שטיצט די קאַנסטראַקשאַן פון די מאָטהערלאַנד. און קענען שיקן זיי אַ שפּור פון קיל, איז שטרוי הוט.
און צו דערמאָנען די שטרוי הוט איז צו דערמאָנען מיין פאטער.
מייַן פאטער איז געווען אַ נאָרמאַל תּלמיד אין די 1950 ס פון די לעצטע יאָרהונדערט. נאָכן אַרויסגיין פֿון שול, איז ער אַרײַן אויף דער דרײַפֿיס־פּלאַטפאָרמע און געשריבן זײַן יוגנט מיט קרײַד.
אבע ר אי ן יענ ע באזונדער ע יאר ן הא ט מע ן מײ ן טאט ע אפגעזאג ט ד י רעכט ע אויפצונעמע ן אויפ ן פאדיום . אזו י הא ט ע ר אנגעטא ן זײ ן אלט ן שטרוי ן הוט , או ן ארײ ן אי ן ד י פעלדע ר פו ן זײ ן שטעטל , שװע ר ארבעט .
די מאמע האט דעמאלט זיך געזארגט, אז דער טאטע װעט עס נישט מאכן. דער טאַטע האָט תּמיד געשמײכלט און געשאָקלט מיטן שטרויען הוט אין דער האַנט: „מײַנע אָבֿות האָבן געטראָגן אַ שטרויען הוט צו קומען, איצט טראָג איך אױך אַ שטרויען הוט, אין לעבן איז נישטאָ קײן שווער. א חוץ, איך בין זיכער אז אלעס וועט זיין גוט״.
זיכער גענוג, עס איז געווען ניט לאַנג ביז מיין פאטער גענומען די הייליק פּלאַטפאָרמס ווידער. פֿון דעמאָלט אָן, אין מײַן טאַטנס קלאַס, איז שטענדיק געווען אַ טעמע וועגן שטרוי־היטלען.
איצט, נאָכן פּענסיאָנירן, טראָגט מײַן טאַטע אַ שטרוי הוט יעדן מאָל, ווען ער גייט אַרויס. נאָכן צוריקקערן אַהײם, שלאָגט ער תּמיד דעם שטויב פֿון זײַן שטרויען הוט, אײדער ער הענגען עס אױף דער װאַנט.
פּאָסטן צייט: 15-15-2022
